Say what?! Hoe is 't daar?

Hola amigos!

Met ons gaat alles goed hier. Tot nu toe geen corona, voor zover we weten... 😏 Wel kwam Léonie een paar weken geleden met een verkoudheid naar huis en een paar dagen later was iedereen (behalve ikzelf) aan het hoesten en snotteren. Aangezien dit zonder koorts gepaard ging, was een test of thuisblijven niet nodig.

Léonie en het hele tweede jaar van de school brachten afgelopen maandag als tiende en laatste dag in quarantaine door nadat hun klasjuf een elftal dagen eerder positief had getest. Op het moment dat je een mailtje met dat nieuws ontvangt, is het toch even alle hens aan dek. De communicatie van de school was niet meteen sterk te noemen. We kregen op zaterdagnamiddag de mail met de mededeling en de vraag om onze kinderen zo snel mogelijk te laten testen. Op dat moment slaat de Year2-Whatsappgroep tilt. Wie ging waar testen en aan welke prijs, wanneer zouden de resultaten binnenkomen, ... 

Ook al wonen we hier nu bijna 6 maanden, de werking van het zorgsysteem is ons nog niet helemaal duidelijk. Hier geen huisartsen zoals we dat in België kennen. Wel heeft elke wijk zijn eigen medisch centrum, de 'CAP', dat open is van maandag tot vrijdag en waar men Spaans en Catalaans spreekt (als je héél veel geluk hebt, bots je op iemand die een woordje Engels of Frans kan/wil (!) spreken). Daarnaast kunnen we ook terecht bij de medische centra van onze private zorgverzekering. In de CAP kan je je gratis laten testen, in de privésector variëren de prijzen (FYI bij die van ons kost het 99 EUR per test, uit eigen zak te betalen). 

Léonie moest dus getest worden. In de CAP kon dat pas op maandag en wetende dat het daar kosteloos kan, wilden we tot dan wachten. Op die ene dag zou het niet aankomen, Léonie moest sowieso 10 dagen in quarantaine. Eerste werk op maandag: een afspraak vastleggen. Uiteraard kom je terecht op een automatisch systeem - Spaans/Catalaans gesproken - met keuzetoetsen. Gelukkig kon ik op de hulp rekenen van Lucia, onze conciërge. Ze heeft een uur lang gebeld om er binnen te geraken. Een uur lang om uiteindelijk de boodschap te krijgen dat ze ons niet konden helpen. Aangezien de boodschap en de besmetting van school kwam, moesten zij dit organiseren. Ik maak het lange verhaal kort: uiteindelijk kregen we op maandagnamiddag een mail van de school dat we er een speekseltest mochten ophalen. Op woensdagmorgen moesten we die test uitvoeren en om 10u binnenbrengen bij de CAP nabij de school. 24 à 48 uur later zouden we dan de uitslag krijgen. Gelukkig bleek het hele Year 2 negatief te testen. De mondmaskers bewijzen dus hun dienst. Ondanks de negatieve testen moesten de kinderen in quarantaine blijven en online lessen volgen.

Tot 14 dagen geleden bleef Covid, ondanks de hoge cijfers in BCN, een ver-van-ons-bedshow. Maar door Léo's quarantaine en de besmettingen bij onze vrienden zijn we dus weer wakker geschud.

Op de zaterdag van Léonie's quarantainenieuws hadden onze Noorse vrienden onze Britse vrienden (tevens ook Mathieu zijn rechtstreekse collega) uitgenodigd op hun appartement. Dat ging gepaard met hapjes en drankjes en... beestjes (zo bleek nadien). Diezelfde Britse vrienden waren niet alleen op zaterdag ingegaan op een uitnodiging, ook op zondag hadden ze gegeten bij gemeenschappelijke, Amerikaanse vrienden. Op woensdagavond voelde de Noorse man zich niet goed. En blijkbaar voelde de Britse dame zich op dinsdag ook al niet goed. De Noren beslisten meteen om zich te laten testen; positief. De Britse dame testte op woensdag negatief. Haar man geraakte donderdag niet uit zijn bed. Op vrijdag zag ik haar aan school en zei ze dat hij echt heel ziek was, maar dat het geen corona kon zijn aangezien zij negatief testte op woensdag. Wat later ging ik te voet naar huis en werd vergezeld door een Braziliaanse mama en het Amerikaanse koppel. De Braziliaanse mama liet vallen dat de Noren positief hadden getest waarop de Amerikaanse uitriep: 'Oh my god!!!' De puzzel viel ineen. De Amerikaanse bracht de Britse meteen op de hoogte (die eigenlijk wist dat de Noren positief getest hadden) en raadde een tweede test aan. Niet veel later kregen we het nieuws dat de Britten positief testten en hun kinderen meteen van school hadden gehaald. Het verhaal is nog niet ten einde... Ik zei de Amerikanen dat ze zich toch ook moesten laten testen. Dat zouden ze in elk geval op maandag doen omdat ze op woensdag met hun 3 kinderen voor haar 40ste verjaardag naar de Canarische Eilanden zouden vliegen. Je kan het al raden, zeker? Positief! 

Het is niet de tijd om mensen met de vinger te wijzen. Wel om even over je eigen daden na te denken én te beseffen hoe snel het gaat. Sinds januari ontmoetten we onze vrienden bewust enkel buiten en ook dan mét mondmasker op. Maar zeker kan je nooit zijn. Heb je al eens geanalyseerd hoe vaak je het virus kan oplopen? Niet doen, want als je er te lang bij stilstaat dan besef je dat je beter niet meer buitenkomt. 

Net zoals iedereen verlangen we naar warme en gezellige dagen waarin we gevaccineerd zijn en het virus overwinnen. We hebben alvast tickets voor ons eerste concert hier in BCN gekocht. Het gaat door op 28 oktober 20TWEEëntwintig. Hopelijk hebben we tegen dan al heel wat vrienden en familie mogen ontvangen. 

Stay positive!

Lisa