Hoe is 't daar nog?

Het is alweer een hele tijd geleden dat ik nog eens in mijn pen kroop. Ik schrijf nog altijd heel graag, maar als werk en huishouden de bovenhand nemen, dan kriebelt het niet zo erg. En hoewel ik momenteel met allerlei zaken bezig ben (en dat huishouden met 3 niños mindert jammer genoeg nooit), voel ik het al eventjes kriebelen.

Vorige week was ik heel kort eventjes in België. Heel wat mensen waren teleurgesteld dat we niet konden afspreken. Ik voel me vereerd dat ik jullie teleurstelling tot in mijn kleine teen kon voelen, maar het is gewoon onmogelijk om íedereen te zien op 4 dagen tijd. Deze zomer verblijven we de hele maand augustus in België en dan hoop ik dat goed te maken.

Heel vaak krijg ik de vraag hoe we het hier stellen en de opmerking we onze draai hier wel gevonden hebben. Het gaat hier inderdaad goed, we draaien goed mee, maar na bijna 3 jaar kan ik ook wel de minder leuke kanten opsommen.

Momenteel ben ik aan het bekomen van een grote teleurstelling op de (private) internationale school van de kinderen. Wie me kent weet dat ik het nodig heb om af en toe eens een ei te leggen. Iets vertellen of neerschrijven is een deel van mijn verwerking. Dus bij deze.

Toen we in augustus 2020 aankwamen, moesten sociale contacten beperkt worden en was er niet veel mogelijk. Ik was dus ook niet verwonderd dat er dat eerste jaar niks werd georganiseerd op school. Maar nu zijn we een tijdje verder en vanuit de school wordt er nog steeds bitter weinig georganiseerd. Jaarlijks hebben we de Love Actually-achtige Christmas show en een 'class assembly' waarin de kinderen met hun klas een onderwerp uitwerken en opvoeren.

'Wat ik dan meer verwacht?', hoor ik je denken... Wel, als expat kom je toe in een voor jou onbekende stad. Het is niet alleen zoeken naar de beste slager, bakker en schoenmaker, een nieuwe huisarts of een nieuwe balletschool, het is ook zoeken naar nieuwe vrienden. En daar zou de school een grote rol in kunnen spelen. Ze zouden zóveel dingen kunnen organiseren waar ouders elkaar kunnen vinden, waar ouders 'gelanceerd' geraken. Waar we het gevoel hebben een familie te zijn. En dat is er tot op vandaag niet.

Op school bestaat er iets als de 'PEC' (Parents Events Committee). Een paar jaar terug zijn een aantal ouders erin geslaagd om de toestemming te krijgen van de school om dit te organiseren. Tot vorig schooljaar beperkte zich dit tot een aantal 'uniform swaps', maar dit schooljaar hadden we in september een heuse 'Multicultural Family Day' waarbij we werden uitgenodigd om typische gerechten te bereiden en deze mee te brengen. Remember mijn heerlijk ogende chocolademousse en vanillepudding met speculoosjes 😉 Dit was een fantastische zaterdag waarbij we ouders ontmoetten die we nooit eerder hadden gezien of gesproken, waarbij we overheerlijke gerechten proefden en elkaars cultuur ontdekten. Die dag zagen we enkel blije gezichten en was het de allereerste keer dat ik een warm gevoel kreeg op school. Heel dit gebeuren was te danken aan een aantal ouders die dit organiseerden (en uiteraard ook aan de ouders die kookten en bakten). Maar wat was de bijdrage van de school (directie en leerkrachten)? Behalve het ter beschikking stellen van de speelplaats? Eigenlijk helemaal niks.

Dit is helemaal anders dan hoe we het kennen in Vlaanderen. In de 10 jaar die ik lesgaf, was ik met een aantal collega's de drijvende kracht achter 'de WEV' (Werkgroep Evenementen). Maandelijks kwamen we samen om de jaarlijkse kaas- en wijnavond, het schoolfeest, een brunch, het personeelsfeest, een quiz en zoveel andere evenementen te organiseren. Daarbij stonden de leerlingen en hun ouders centraal en werkten alle collega's zich die dag of avond met plezier uit de naad. Dit met als doel de school te laten groeien en bloeien, ouders en leerlingen te ontmoeten en hen een goed gevoel te geven.

Maar hier dus niet.

Ook heeft elke school in Vlaanderen een ouderraad. Ik nam er zelf aan deel toen we nog in België woonden en vond het heel leuk om samen met ouders en de directie van de school in gesprek te gaan over plannen van en voor de school, maar even goed over mogelijke problemen en hoe die konden aangepakt worden. Op de beide scholen waar onze meisjes heen gingen, eerst in Gent en later in Lochristi, verliep dit steeds heel gemoedelijk.

Naar wat ik hoor, heeft zo goed als elke school hier in BCN, zowel de publieke als de private, ook een ouderraad. Maar onze school dus niet, want de directie staat er niet achter. Zij is ervan overtuigd dat een 1 op 1 relatie met elke ouder beter is. En dat is eigenlijk helemaal naast de kwestie, want een ouderraad dient niet om persoonlijke issues te bespreken. Het is een communicatie-orgaan dat een brug slaat tussen school en ouders en zaken van algemeen nut behandelt.

Nu waren we een paar weken geleden op het punt gekomen dat we het gevoel hadden dat meer en meer ouders er het nut van inzagen en vragende partij waren voor een ouderraad. Er zijn een aantal voorvallen geweest waar we met de 1 op 1 benadering telkens tegen een muur botsten. (Maar het is in onze ogen wel dé manier om ontevredenheid klein te houden en in de kiem te smoren. Dat is in mijn ogen wat men hier probeert te doen.)

We zagen dan ook een mooiere rol voor de PEC als onderdeel van de ouderraad. Met wat meer ondersteuning van de school, zou dit ook grootser en gestructureerder kunnen werken.

Omdat een aantal mensen weten dat ik een verleden heb in het onderwijs, werd me de vraag gesteld of ik dit mee wilde uitwerken. Zo gezegd, zo gedaan. We kwamen verschillende keren samen, we schreven uit hoe we het graag wilden aanpakken en... we brachten de directie op de hoogte dat we bij de ouders via de klaswhatsappgroepen een peiling zouden doen naar de interesse. (Uit eerdere ervaringen leek het ons best om naar de directie toe best zo transparant mogelijk te zijn, anders zouden we zeker het deksel op de neus krijgen.)

Uit die peiling, waarin we ook uitlegden wat een Ouderraad is en hoe die werkt, kwam een duidelijke 'YES' op de vraag of ouders het nut ervan inzagen en vragende partij waren. (We beseften ook dat een whatsapp-peiling niet het beste middel was, maar het was het enige dat voor handen was.)

Ik bespaar jullie het hele relaas van hoe het verder is gelopen (het zou nog tegen mij kunnen gebruikt worden), maar ik kan wel zeggen dat het 100% niet correct is verlopen van de school uit en long story short: er komt geen ouderraad. Heel jammer, want belangrijker dan het aankaarten van algemene problemen, waren de toffe evenementen die we hieruit op een constructieve manier samen met de school hadden kunnen op poten zetten hebben. Gaande van een zondagse wandeling, een calçotada, een quiz tot een schoolfeest,... Allerlei activiteiten om dat familiale dat zovelen hier missen, te creëren.

Dus... ik ben teleurgesteld. Teleurgesteld dat iets dat met de allerbeste bedoelingen en een positieve benadering zo hard werd neergesabeld en geen eerlijke kans kreeg.

En dat zet mij aan het denken...

Lisa

Voor het goed begrip: ik ben zeer tevreden over de klasleerkrachten die onze 3 kinderen hebben. Ik wil ook niet gezegd hebben dat die mensen niet hard werken. Wel ben ik er vrij zeker van dat wij in Vlaanderen als leerkracht naast het lesgeven zóveel extra's doen voor de school en de kinderen. En ja, misschien doen we wel téveel. Maar in mijn ervaring hier en nu, krijgt een mooi idee geen eerlijke kans en wordt het geboycot omdat de directie dit eerder als een bedreiging dan een opportuniteit ziet. En daar ben ik echt niet goed van. Dit is niet de spirit waarin wij onze kinderen opvoeden. En dat zet mij aan het denken...