Lisa & Mateo in Barcelona

Een lockdown lijkt er hier in BCN aan te komen. Ik probeer de kranten El País en La Vanguardia (deze tweede geeft specifiek nieuws uit Catalonië) te lezen. Beeld het je in: de browser op mijn pc staat zo ingesteld dat de tekst meteen naar het Nederlands wordt vertaald en op mijn gsm staat mijn vertaalapp voortdurend open. Het lezen van de Spaanse kranten, het volgen van een aantal Nederlandse dames in BCN op Insta én mijn babbels met de mama’s aan de schoolpoort en op de metro doen me concluderen dat de lockdown slecht een paar dagen verwijderd is. Of het wordt een totale lockdown van 15 dagen waarbij de kinderen wel nog naar school mogen (voedingswinkels zullen vermoedelijk wel openblijven, maar ik herinner me de beelden met de lange rijen wachtenden), of het wordt een weekendlockdown. Gedurende 4 weken zouden we in het weekend niet meer buiten mogen.  Neenee, een lockdown is hier niet zoals in België waarbij je nog mag wandelen en fietsen of per twee naar de winkel mag. Een lockdown

Als ik de Belgische media hoor/lees, dan word ik stil. Ik ben me al sinds juli bewust van het risico hier in Barcelona en daar gedragen we ons naar. Maar dat het nu zo'n vaart loopt in België... we stonden erbij en keken ernaar. Of de stijging van de cijfers te wijten is aan de terugkomst van toeristen of aan de herstart van de scholen of... ik vind het onnodig om me daar het hoofd over te breken.  Wel vond ik het frappant vorige week te lezen dat 8 op de 10 Vlamingen strengere maatregelen willen. Mannekes, niemand houdt jullie tegen om zelf die strengere maatregelen toe te passen, hé? Je hoeft niet in groep uit eten te gaan, je mag voortdurend een mondmasker dragen, je moet niet per vier gaan winkelen, je mag een kar nemen om een veilige afstand te bewaren,... Ik wil maar zeggen dat ik het gevoel heb dat iedereen strengere maatregelen wilde, maar wel wachtte tot ze effectief werden opgelegd. Typisch Belgisch, zeker? Ik vind het belangrijk dat het dagelijks leven zoveel mogelijk ka

Voor wie het nog niet wist: ik ben een perfectionist. Een net en opgeruimd huis (een fotoshoot zou er elk moment moeten kunnen plaatsvinden), alle kledij netjes gestreken en opgeplooid (oja, zelfs sokken en slipjes als die niet strak genoeg uit de droogkast komen en niet netjes plooien), alles heeft z'n vaste plaats in de frigo en in de kasten, … In gedachten zie ik een aantal oud-collega's het hoofd schudden (de niet-perfectionisten) of knikken (de lotgenoten). We hebben het er dan ook heel vaak over gehad tijdens de lunch. Hoe vaak heeft de collega van aardrijkskunde me niet gezegd dat ik veel meer vrije tijd zou hebben als ik het allemaal wat minder deed, dat het niet wegliep en dat het bevrijdend zou werken. Echt, ik heb het geprobeerd, maar dat werkt niet voor mij. Ik vind geen rust als het er niet netjes en opgeruimd bij ligt. Sinds er kinderen zijn liet ik al een paar van mijn perfectionistische principes varen. Balpennen hoeven niet meer met de punt in dezelfde richti