Say what?! Rock & roll in 2021!

Met de start van mijn 38ste levensjaar voor de deur is het tijd om even te reflecteren op de laatste weken en maanden... Ik had het eigenlijk al eerder willen doen, maar the holidays waren goed gevuld met onze kinderen thuis in combinatie met chillaxen.

Nu we een dikke 4 maanden de tijd hadden om ons op 't gemak te settelen, wordt het de hoogste tijd voor wat rock & roll. Mathieu en ik missen het uitgaan. Niet per se het op de dansvloer staan (hoewel...), wel het weggaan met ons tweetjes. Lekker uit eten 's avonds, eens naar de film of de sauna, eens een tripje met ons twee. Niet omwille van onze verhuis naar BCN kwam het er niet van, eerder door dat mottige virus. We wilden onze tiende huwelijksverjaardag zo graag vieren met een weekje Jordanië, maar zoals iedereen bepaalde plannen niet zag doorgaan, was het bij ons niet anders. We pinnen het vast in 2022. Tegen dan hopen we dat de wereldbevolking weer mondmaskerloos kan ademen én in 2022 zijn we 20 jaar samen. Een tweede perfecte reden om even aan alles te ontsnappen met z'n twee. Maar voor nu blijft het dus bij dromen...

Als ik de balans opmaak van mijn verwachtingen voor onze eerste maanden in BCN en de uiteindelijke verwezenlijkingen, dan ben ik best tevreden.

De kinderen stellen het opperbest. César ondervond geen aanpassingsmoeilijkheden. Hij kan zich ondertussen al goed verstaanbaar maken en voor we het weten ratelt hij mee met zijn twee zussen. Nu spreekt hij voornamelijk Nederlands, maar er zitten ook al heel wat Spaanse woorden tussen. Hóla, adios en bon dia wenst hij onze conciërge elke ochtend toe. Daarnaast wil hij 'maaaaaaaaaaaas' koekjes en als hij er zin in heeft, word ik getrakteerd op besitos. Ongetwijfeld gebruikt ie andere Spaanse woordjes die ik niet begrijp of niet (her-)ken. 

De meisjes kunnen goed hun plan trekken in het Engels. Eloïse volgt van bij de start extra Engelse lessen op school. Daar pikt ze de taal goed en heel snel op. Als je het vergelijkt met Léonie dan staat ze al een pak verder. Eloïse was van bij het begin vastbesloten om zich het Engels zo snel mogelijk eigen te maken. 't Is een vastbijtertje. Léonie, onze speelvogel, pikt het op zoals het komt. Voor haar geen extra taallessen omdat ze er op school van uitgaan dat er voortdurend wordt herhaald in de klas en het tempo ligt nog niet zo hoog. Twee weken voor het einde van het jaar kwam er een nieuw meisje in haar klas. Ela komt uit Australië en heeft een Franse mama en Italiaanse papa. Léonie ontfermde zich over Ela en ze werden goede vriendinnen. Ik ben blij voor Léonie dat ze nu ook een houvast heeft. Haar klas is minder internationaal dan Eloïses klas. Dus er zitten veel Spaanse kinderen in. Eens op de speelplaats spreken die kinderen Spaans en Catalaans waardoor Léonie zich wat alleen voelde en dus al spelend minder Engels kon oefenen, maar wel Spaans en Catalaans. Dat zal nu ook wel veranderen en ik ben er zeker van dat ook zij grote sprongen vooruit zal maken. En ondertussen lachen we om haar grappige uitspraken, zoals 'Mummy, can you put my plate in the vaatwash.' 😂

Manlief stelt het ook goed. De professionele uitdagingen vliegen hem rond de oren, maar that's what he likes! Uiteraard zou hij het leuker vinden om wat vaker naar kantoor te kunnen gaan en collega's te ontmoeten. Hij brengt en haalt César, maar verder komt hij op een weekdag niet echt buiten. Ik daarentegen heb de 'mummy club' op de bus en de metro waar we heel wat aflachen en 't gevoel geeft sociaal te zijn, maar dat heeft hij dus niet.

En ik? Ik voel me hier goed. Ik ben alleen teleurgesteld in het feit dat ik amper Spaans kan. De Spaanse lessen op maandag- en woensdagavond zijn chaotisch en saai. Eigenlijk zouden we nadien telkens anderhalf uur moeten studeren en die tijd hebben we niet of... we hebben er geen zin in. Het moet wel gezegd dat het er voor mij niet rustiger op geworden is. Ik ben dagelijks 2u van mijn dag 'kwijt' door het brengen en halen van de meisjes. Op dat moment tetter ik ook wel wat af met andere ouders, maar het is toch dagelijks een hap uit mijn uren. Tot nu toe werkte ik van 10u tot 15u voor de Belgische firma waarvoor ik voorheen werkte. 's Avonds zijn er de kinderen met het schoolwerk en het huishouden. Wat ik jaren niet kon/deed, doe ik nu wel: om 20u30 à 21u plof ik in de zetel. Ik wijt die vermoeidheid aan het verhuizen, de beperkte vrijheden en het niet kunnen opladen van de batterijen. Ik moet het saaie, maar weer eens gaan doorbreken. En daarvoor heb ik plannen! Vrij grootse plannen! 

Momenteel ben ik het nodige papierwerk in orde aan het brengen om als freelancer aan de slag te gaan. Als Freelance Lisa kan ik de job op verschillende manieren invullen. Enerzijds wil ik Belgische firma's blijven helpen met mijn skills en anderzijds begin ik met Atelier Fleuri. De naam zegt het zelf, het wordt iets fleurigs. Zo hip als de droogbloemen in België en Nederland zijn, zo ongekend zijn ze hier. Ongekend mag ik het eigenlijk niet noemen. Hier en daar zie je probeersels met droogbloemen, maar ze zijn verre van geslaagd. Met Atelier Fleuri hoop ik mijn creatief ei (weer) kwijt te kunnen en mezelf weer helemaal op te laden. Januari wordt een drukke maand achter de schermen en dan hoop ik hier met Valentijn iets origineels aan de man te brengen. 

2021 wordt het jaar van de positieve vibes en de verandering!

Wordt ongetwijfeld vervolgd.

Lisa

(Op Insta kan je atelier_fleuri_bcn al volgen.)