Say what?! Covid-19

Als ik de Belgische media hoor/lees, dan word ik stil. Ik ben me al sinds juli bewust van het risico hier in Barcelona en daar gedragen we ons naar. Maar dat het nu zo'n vaart loopt in België... we stonden erbij en keken ernaar. Of de stijging van de cijfers te wijten is aan de terugkomst van toeristen of aan de herstart van de scholen of... ik vind het onnodig om me daar het hoofd over te breken. 

Wel vond ik het frappant vorige week te lezen dat 8 op de 10 Vlamingen strengere maatregelen willen. Mannekes, niemand houdt jullie tegen om zelf die strengere maatregelen toe te passen, hé? Je hoeft niet in groep uit eten te gaan, je mag voortdurend een mondmasker dragen, je moet niet per vier gaan winkelen, je mag een kar nemen om een veilige afstand te bewaren,... Ik wil maar zeggen dat ik het gevoel heb dat iedereen strengere maatregelen wilde, maar wel wachtte tot ze effectief werden opgelegd. Typisch Belgisch, zeker?

Ik vind het belangrijk dat het dagelijks leven zoveel mogelijk kan doorgaan en dat iedereen daar zijn verantwoordelijkheid in neemt. Wij proberen dat hier ook te doen. Met de nadruk op 'proberen', want ook wij gaan ongetwijfeld af en toe de mist in. We nemen dagelijks het openbaar vervoer en als je dan stilstaat hoe vatbaar je bent voor die vieze beestjes... Op de bus en metro kan je niet vermijden dat je bepaalde zaken vasthoudt en dat mensen dichter bij je staan dan goed voor je is (blijkbaar zou het openbaar vervoer hier vrij rustig zijn omdat veel mensen vrezen om er het virus op te lopen). Onderweg betast je je gezicht/haar/zonnebril en neem je je gsm vast. Bij elke metro-uitgang hangt desinfecterend product en de meisjes zijn zo getraind dat ze eerst daarlangs passeren. Ook in de lift naar ons appartement krijgen ze steevast enkele instructies: 'Eerst schoenen uit en handen wassen!' Ik ontsmet ook telkens mijn gsm en vergeet daarbij ook het hoesje niet. Maar eigenlijk zou ik ook mijn handtas, mijn huissleutel en wie-weet-wat-nog moeten ontsmetten, maar waar stopt het?!

En dan die mondmaskers?! Dat we ze moeten dragen, dat zijn we ondertussen gewoon en daar maken we geen punt van. We kiezen voor de wegwerpbare. Ik weet het, niet meteen milieuvriendelijk maar... het bijhouden van de wasbeurten voor de mondmaskers lijkt me een extra boekhouding. Ik las deze zomer een artikel waarin mondmaskers vergeleken werden en de stoffen kwamen er minder goed uit. Maar zo heeft elkeen zijn overtuiging. Dat de stoffen mooier en origineler zijn, is zeker een feit!

In Barcelona dragen we ze al maanden, die maskers. Maar af en toe zorgt het voor verrassingen. We leren mensen kennen en dat zijn voornamelijk ouders van kinderen op dezelfde school. We ontmoeten elkaar aan de bushalte, onderweg naar school of aan de schoolpoort. Als iemand een zonnebril draagt, moet je heel erg goed kijken of die persoon wel is wie je denkt dat hij/zij is. Zo heb ik eerder naast iemand gestaan die ik niet had herkend en waarvan je 5 minuten later ontdekt dat het de mama is waar je de vorige ochtend een heel toffe babbel mee had. Of nog: ik babbel al sinds begin september met Line, een sympathieke mama uit Noorwegen die in onze straat woont. We hadden vanochtend afgesproken om samen te voet van school naar huis te stappen. Onderweg kochten we een croissantje en we moesten allebei erg lachen toen we ons masker afzetten. Het leek alsof we elkaar voor de twee keer ontmoetten. Lines opmerking vond ik correct. Ze zei dat de maskers een deel van onze identiteit afnemen. Dat besef je pas als je elkaar zonder masker ziet en elkaar aanstaart alsof je elkaar voor het eerst ziet. 't Was gelukkig een aangename tweede ontmoeting 😉

Groetjes

😪