Say what?! Say Lisa!

Wat is dat toch met die naamsverandering?

't Is er het perfecte moment voor so now is the time!

Bij mijn geboorte kreeg ik de naam Liesje Lucie Stefanie Desutter. Mijn ouders kozen ongetwijfeld voor mijn voornaam omdat ze hem mooi, leuk, uniek en/of origineel vonden. Een voornaam waar ik het mijn hele leven al een beetje moeilijk mee heb. Ik leg het even uit.

In het derde leerjaar switchte ik van een kleine school naar Sint-Bavo. De eerste naamgerelateerde herinneringen gaan met die schoolverandering gepaard. Juffen vroegen me of het écht LiesJE was. Ik weet nog dat ik die vraag niet goed begreep. Doorheen de jaren was het telkens opnieuw van datte. Staat het echt zo op je identiteitskaart? Ja! Het staat zooooo op mijn identiteitskaart! En heel soms maakte men het nog erger en werd Liesje Lieske.

Mensen lijken in onze contreien te vallen over de '-je'. Bij namen als Maaike, Marieke of Marijke lijkt het iets anders te zijn. Een 'ke' hoort erbij en daar stelt men zich geen vragen bij. Op één of andere manier heeft dat bij mij voor een bepaalde frustratie gezorgd. Het zou anders zijn mocht er Elisabeth of Liesbeth op mijn identiteitskaart staan en mocht Liesje mijn 'roepnaam' zijn. Maar dat is dus het geval niet.

Ik herinner me dat ik in mijn jeugd mijn naam in vraag stelde; hoe kwamen mijn ouders bij die naam, zou ik mijn naam kunnen aanpassen, hoe voel ik me daar dan bij, hoe zou ik mijn kinderen noemen, ...

Mijn vader vertelde me dat mijn tante een soort porseleinen pop had die op haar bed lag als decoratie en die pop heette 'Liesje'. Mooie naam, voor een pop...!

Als jonge tiener werd ik bv. lid van de Crockyclub (als lid kreeg je kortingsbonnen, maar het was me vooral te doen om het krijgen van post 😊) en daar vulde ik Lies in als voornaam. Als de post toekwam, kreeg ik vaak een opmerking van mijn moeder dat er geen Lies in haar huis woonde. Zelf moet ik toegeven dat ik Lies ook niet passend vond. Liese heb ik ook nog geprobeerd, maar ik voel me ook geen Liese.

Ik vind - en nu wil ik naamgenoten absoluut niet tegen de schenen schoppen - Lies en Liese gewoon geen mooie namen. Ik vind het niet mooi klinken. Ik vind het zo'n harde namen. En de '-je' brengt daar geen verbetering in.

Manlief kent mijn naamfrustratie en heeft me in al die jaren nog geen 3 keer aangesproken met mijn voornaam. Eerst was ik zijn zoet en zoetie, nu ben ik al jaren zijn poepie of poepje.

Op het moment dat we zelf op zoek gingen naar voornamen, heb ik heel wat zaken afgewogen. Vooral de allereeste keer waren er een aantal zaken waar ik rekening mee hield.

Zo vond ik Romy een heel leuke naam, maar zelf heb ik een lelijke Gentse 'r' dus dat was geen optie. Céleste was een andere favoriet, maar die naam wordt verkracht bij een lelijke uitspraak. Ook vond ik dat een naam internationaal goed moest klinken - wat nu van pas komt 😉. Check voor Eloïse en César, maar Léonie zal mogelijks een uitdaging vormen.

En hoe je ook verschillende elementen voor ogen houdt, nooit kan je alles voorzien. Eloïse was nog maar pas geboren of er waren al mensen die haar Eloise noemden. Het nut van de twee puntjes op de i??? En mijn grootmoeder spreekt César ook niet uit zoals ik het zou willen.

Zo zullen mijn ouders 36 jaar geleden niet gedacht hebben dat ik zelf zo malcontent zou zijn met mijn naam. Een officiële naamsverandering heb ik nooit overwogen. Anders zou het zijn mocht mijn gestalte in contrast staan met de -je in mijn naam.

Nu word ik wel geconfronteerd met Spanjaarden en andere nationaliteiten op Mathieus werk die moeite hebben met de uitspraak en het onthouden van mijn naam. Het wordt dus Lizzy of Lisa. Als ik dan mag kiezen en het zelf wat kan sturen dan ga ik voor Lisa. Dat is de naam waarbij ik me echt goed voel.

2020 is het jaar van de veranderingen dus een naamsverandering kan er ook nog wel bij. Binnen x aantal jaren zal ik, naar gelang de naam waarmee je me aanspreekt,  kunnen zeggen of je een vriend of kennis was van voor 2020 of van na 2020 😀

Groetjes

Lisa