Say what?! Even wat anders: visuele rust!

Voor wie het nog niet wist: ik ben een perfectionist. Een net en opgeruimd huis (een fotoshoot zou er elk moment moeten kunnen plaatsvinden), alle kledij netjes gestreken en opgeplooid (oja, zelfs sokken en slipjes als die niet strak genoeg uit de droogkast komen en niet netjes plooien), alles heeft z'n vaste plaats in de frigo en in de kasten, … In gedachten zie ik een aantal oud-collega's het hoofd schudden (de niet-perfectionisten) of knikken (de lotgenoten). We hebben het er dan ook heel vaak over gehad tijdens de lunch. Hoe vaak heeft de collega van aardrijkskunde me niet gezegd dat ik veel meer vrije tijd zou hebben als ik het allemaal wat minder deed, dat het niet wegliep en dat het bevrijdend zou werken. Echt, ik heb het geprobeerd, maar dat werkt niet voor mij. Ik vind geen rust als het er niet netjes en opgeruimd bij ligt.

Sinds er kinderen zijn liet ik al een paar van mijn perfectionistische principes varen. Balpennen hoeven niet meer met de punt in dezelfde richting te wijzen in mijn pennenzak en documenten hoeven niet meer in een plastic mapje voor ze in een ringmap gaan. (Ik schreef het: een paar, hihi.)

Maar wat ik nog steeds niet kan hebben, is rommel. Alsof er een wervelwind doorheen het huis heeft geraasd na een middagje spelen of alles op z'n beloop laten. Neen, alles heeft z'n plek en als het niet ligt waar het hoort, dan begint het inwendig te borrelen en dan word ik vervelend en lastig. En dat is dan weer uiterlijk waarneembaar en minder aangenaam voor de rest van het gezin.
(Geen schrik als ik bij jou langskom. Ik ervaar die chaos (meestal) niet in iemand anders' woning, dat is enkel bij ons thuis zo. Ik moet opletten met wat ik schrijf of ik ben nergens nog welkom 😉)

Zo werd ik in onze vorige woning gek van het speelgoed van de meisjes dat overal terugkwam: in de living, in de keuken, in mijn bureau, ... Het mocht dan nog opgeruimd zijn, overal waar ik keek zag ik speelgoed. Er zijn momenten geweest dat ik het allemaal zou buitengegooid hebben, maar als mama besef ik natuurlijk ook dat kinderen niet zonder speelgoed kunnen. Onze nieuwe woning in België was zo ontworpen dat de speelkamer in de mezzanine zat. De meisjes waren dichtbij en toch had ik geen last van hun speelgoed dat mijn zicht vertroebelde. Ik heb mijn kwaal benoemd, ik noem het: visuele rust.

Sinds kort voel me 'gesteund' in het verlangen naar die 'visuele rust'. In het postcoronatijdperk, lijkt al eeuwen maar is het niet, kwamen Pieter en Leen, ouders van Eloïses vriendinnetje Eva, op bezoek en we  hadden het erover.  Wat een geruststelling dat ook andere mensen dit gevoel (h)erkennen. Zij waren me dan weer dankbaar dat ze het sinds dat gesprek ook kunnen benoemen. Bleek een verademing te zijn.

Je kan je voorstellen dat ik in de lockdown dan ook enorm op de proef werd gesteld! 7 op 7 met 5 in huis, geen poets- of strijkhulp en ondertussen fulltime werken... 😵 Maar dit bleek een goede voorbereiding op onze verhuis naar een appartement in een stad waar we niet meteen hulp zouden hebben. 

Hoewel ik bij het eerste bezoek aan ons appartement meteen wist hoe ik het ordelijk ingericht zou krijgen, mispakte ik me toch aan de hoeveelheid spullen die we hebben. Ik hoef er geen tekeningetje bij te maken dat je heel wat meubels, kledij en allerlei andere zaken hebt als je met 5 bent. (Eerlijk is eerlijk: heel wat spullen zijn opgeslagen in een warehouse.)

Nu we hier 5 weken wonen, hebben we zondag 2 van de 3 laatste dozen geleegd. Ik heb er nog 1 over en... dat is die ene doos die ook in Lochristi 3 jaar is blijven staan en maar niet geleegd raakte. Zou ik dan toch wat van mijn perfectionisme aan het verliezen zijn?! 😶

Feel free to use it: VISUELE RUST