Say what? Say Barcelona!

Een blog, dat is geleden van mijn studententijd. Ik denk dat het een oefening was voor het vak Nederlands. Geen idee wat ik toen allemaal neerschreef, maar ik kan toen onmogelijk zoveel aan mijn hoofd gehad hebben als nu. Een blog zou me dus wel eens kunnen helpen om het in de bovenkamer wat op te ruimen.  

Hier gaan we...

Het hing al sinds augustus in de lucht, maar de firma moest eerst nog allerlei zaken regelen. En je weet hoe dat gaat bij grote bedrijven: er zijn procedures die moeten gevolgd worden en dat duuuuuuurt. De periode augustus - januari was voor mij een helse periode van onzekerheid. Ik wil het niet allemaal tot op de minuut geregeld hebben, maar ik wil wel weten waar ik mezelf en ons gezin binnen een jaar mag zien. En dat kon ik dus niet.

Een paar weken geleden kwam er dan het voorstel om naar Barcelona te verhuizen. Het wikken en wegen hadden we al achter de rug (wat konden we anders doen in die maanden afwachten?!) dus moesten we enkel de rekenoefening maken. De balans sloeg - op alle vlakken - door in de positieve richting en dus hakten we de spreekwoordelijke knoop door om onze kinderen mee te sleuren in dit avontuur. Want laat ons eerlijk zijn, in zo’n verhaal denk je toch in de eerste plaats aan je kinderen.

Bij onze buren en bij ouders van vriendjes van Eloïse en Léonie zagen we ongeloof toen we het nieuws vertelden. Onze familie en goede vrienden daarentegen wisten dat ze zich ooit aan dit nieuws konden verwachten. Sinds we begonnen werken, was er de zin om naar het buitenland te verhuizen, maar van 2007 tot 2010 was er de Bankencrisis en expats werden niet zo snel meer uitgestuurd. Sinds 2016 reisde manlief bijna de helft van de tijd doorheen Europa voor het werk, maar zijn uitvalsbasis was Lochristi én ons gezin.

Wie ‘expat’ zegt, denkt vaak aan een zorgeloos luxeleventje. Dat beeld moet op vandaag toch wat genuanceerd worden, de golden sixties zijn dan ook al even voorbij. Waarom we het dan wel doen? We zijn niet vies van het avontuur en we hopen dat we er onze kinderen – op termijn - een dienst mee bewijzen. Hoezo een dienst? Het leren van talen, omgaan met verschillende culturen, leven in een kleurrijke stad als Barcelona, de zon … dat lijkt ons toch een verrijking. (En voor de voetbalfans: uiteraard vergeten we FC Barcelona niet 😉)

‘En hoe gaat dat dan concreet? Waar zijn jullie nu mee bezig?’, vragen ze ons dan.

In die eerste weken komt er heel veel op je af: waar gaan we wonen, waar gaan de kinderen naar school, waar kan ik – als partner van – werken, moeten we de kinderen nu al Engels en Spaans leren, komen we er financieel uit, wat gaan we doen met onze nieuwbouwwoning, …?

Gelukkig heeft werken voor de firma het voordeel dat je wordt begeleid in de te nemen stappen. Jammer genoeg zijn er ook zaken die je niet in de hand hebt. Zo gooit het coronavirus een serieuze zak roet in het eten. Al twee keer planden we een aantal dagen Barcelona zodat we de internationale school die we op het oog hebben kunnen bezoeken, zodat we de sfeer in de wijken die collega’s aanraden, kunnen opsnuiven, zodat we contacten met makelaars kunnen leggen, zodat we op zoek kunnen naar een crèche voor César. En het allerbelangrijkste: zodat we de meisjes kunnen tonen waar we de komende vijf jaar gaan wonen. Maar elke trip moesten we annuleren. Reisverbod opgelegd door de firma.

Ondertussen moeten we geduld hebben en erop vertrouwen dat we alles tegen de zomer geregeld krijgen. Hopelijk staan we volgende maand toch een stapje verder. 

Hasta la próxima!

Volg je graag ons avontuur? Instagram: lisa_mateo_barca